از هنرهای دستی ایرانیان در ادوار گذشته و روزگاران دور تزئین و کنده کاری روی فلزات است. از جمله موارد فلزکاری می توان از ترصیع نام برد که به معنای نشاندن و جا دادن قطعات کوچک فلزهای مختلف روی سطح فلزی از جنس دیگر و ایجاد تناسب میان قطعات است.
بررسی هائی که در مورد میناکاری به عمل آمده بیانگر این مطلب است که میناکاری نیز مانند بسیاری از هنرهای دیگر برای اولین بار در ایران بوجود آمده و سپس به سایر کشورها راه یافته است.
در زمان صفویه میناکاری نیز همچون سایر هنرها ترقّی بسیار کرد و شهر اصفهان به یکی از مراکز عمده این هنر تبدیل شد. هنوز نیز این شهر تنها مرکز این هنر محسوب می شود.
 |
 |
|
| |
 |
 |
هنر میناکاری شامل فعل و انفعالات پیچیده ای است که به هم مربوط می شوند.
در عصر صفویان از نقش های اسلیمی و گل استفاده بسیار شد و رنگ قرمز در میناکاری مصرف بیشتری پیدا کرد.
در قدیم رنگ هائی که در صنعت میناسازی مورد استفاده قرار می گرفتند مانند رنگهای قلمکار گیاهی یا معدنی بودند اما در حال حاضر برای نقاشی ظروف و سایر اشیاء مینائی از رنگ های شیمیائی استفاده می شود. میناکاران برای تهیه رنگ قرمز از طلا، رنگ سبز از مس و رنگ زرد از گل ماشی استفاده می کنند.
بیشتر اشیائی که هم اکنون میناسازان به خریداران و علاقمندان این هنر عرضه می کنند عبارتند از : گوشواره، گردنبند، انگشتر، سینه ریز، جعبه های کوچک و بزرگ آرایش، قوطی سیگار، سرویس چایخوری و شربت خوری، جامهای میناکاری، بشقاب، گلدان، قابهای عکس، پیپ، گلاب پاش، جاروچهل چراغ، درها و پنجره هائی که برای مقابر ائمه در کربلا و نجف و سامره و مشهد و قم و سایر اماکن متبرکه ساخته شده اند.
در حال حاضر میناکاری کار هنرمندان اصفهانی طرفداران و خریداران بسیاری دارد و این رشته هنری از طرف سازمانهای ذیربط همچون سازمان صنایع دستی مورد حمایت قرار می گیرند.